İçdeniz

sen
donuk ifaden
burada yokmuþ tavrýn
bir bahçeden geçiyoruz
uzun boylu birçok aðacýn gölgesi vuruyor bize
uzanýp üzülüyorum meyvesiz aðaçlara
Islak çimlerin umursamaz tavrý da cabasý

ev göründü seviniyorum
sen betonarme  serinliðinde sakin elini öne uzatýp
geç diyorsun

ben her þeyden geçip  doðmayan  çocuklar görüyorum avluda
toz toprak ve ellerinde emzik
uzun kirpikli iri gözlü karanlýk renginde

bölündükçe bölünüyor sayýlar

geçilmesi gereken bütün koridorlar
çýkýlmasý gereken bütün merdivenler
geçerken tökezliyorum
eskimiþ ayak izleri yapýþýyor gözlerime
rengi deðiþiyor yüzümün
penceresinde satýlýktýr yazan bu ev
hafif bir rutubet kokusu 
bütün alameti farikasý denizden gelen esinti ile birlikte orada
odanýn orta yerinde geçmiþe yolculuk

geçmiþ gerçekten geçmiþ miydi
insan umuyor,  güzel þeyler olacak

geçmeyen yaralarýmýzý
geçmeyen ümitlerimizi
geçmeyen sevgimizi
geçmeyen kusurlarýmýzý
sonra satýp ikinci elciye
burada bu odanýn ortasýnda
evin hüzün kokan havasýna biraz elem katývermek
duvarlara ve tavana yapýþan insan sesleri
teker teker susuyor
uzunca bir  bir nefes çekip tütün kokusu
biz...  bir duraksama
biz hiç kötü alýþkanlýk edinmedik birbirimizi öldürmekten baþka
dedim duyulmadý
sonra bu dar sokaðý
saða dönüp gene caddeye koþuyoruz
karþýda deniz alabildiðini ince bir sýzý
bende görünenin aksine her þey yerli yerine dönmüþ dingin

sade yorgun akþamlar
metronun köprüden geçiþi
tiz vapur sesleri martý çýðlýðý
üstünü  örtüyor öfkenin kýrýlmýþlýðýn
þimdi kim duyar sesimi söylesene Ýstanbul




Sosyal Medyada Paylaşın: