BİR UMUT VER!

Papatyam!
Gönderilmeyen mektuplar kasým da bitti
Geçen aylar, günler, saatler yine sensiz
Karmaþýk, çözümsüz, sensiz aklým hep karýþýk
Boðuþuyorum kendimle
Ne kendimi avutmaya ne de seni uðurlamaya gücüm var
Çaresizim ve ne yapacaðýmý da bilmiyorum
Kanadý kýrýk bir kuþ gibi üzgün bakýyorum gökyüzüne
Sana olan sevgimi, özlemimi haykýrýrken
Senden kalanlarla yetinmeye
Kendimi avutmaya çalýþýyorum
Ve gidiþlerinin üstünü çiziyorum
Birkaç resim var seninle olan
Ve gönül heybemde saklanan
Gel onlara bakarken, iki kahve yapayým biri sana biri bana
Bu arada hava da bulutlu
Sanki Araf’ta ne açýyor ne de yaðýyor
Adeta seni bekliyor
Beklerken de gökyüzünde amaçsýz bir þekilde dolanýyorlar
Keþke yaðsa, yaðsa da içimdeki kasveti alsa
Belki gökkuþaðý da oluþur rengârenk
Kim bilir kararan umutlarýma da bir renk getirir
Sarýsýndan mavisine, morundan yeþiline
Bir umut ver bana, yeter ki bir umut ver!


Sosyal Medyada Paylaşın: