insan insana hepçil nisyan
insan, insana hepçil nisyan
Oysa belki yoktu ilk günahta isyan
Fakat Pinhan, kurulsun buyurdu mizan
Bir kefede ömr-ü ziyan
Bir kefede kuþ tüyü vicdan
Sonuç belli, insan, insana çoktan zindan
Belki de bundan karmakarýþýk oldu lisan
Bilen, biliyordu zaten yayýnladýðý ferman
Diyordu "Þu soya yaklaþma Ey Vildan"
Onlardan bulacaðýn olur ancak düþman...
Fakat dönmeliydi ya devran
Bahanesi oldu insana þeytan
Etsen de buna iman etsen de bundan figan
Desen de bunlar atalardan kalma destan
Yýksan da perdeyi eylesen de viran
Birileri yazýyor durmadan
Her nefesin Levh-i mahfuz için burhan
Onlara yoktur hiç nihan
Her ölen kanýtladý gitmiyor oraya cüzdan
Rüþvet de iþlemez onlara inan
Orada bulamayacaðýz þefaatçi ya da derman
Kurtuluþ yalnýz burada, öðreneceðimiz irfan
Sahip çýkacaðýmýz nihai Furkan.
Bizi özgür kýlacak bizden, yoksa halimiz ebedi buhran
Yanlýþ anlama kendimi uyarýyorum
Çünkü çýkamýyorum bir türlü boktan...
Çünkü insan, insana hepçil nisyan.
Kahrolsun alighieri, kahrolsun ebu süfyan...
Sosyal Medyada Paylaşın:
Muhammed Emin Aydın Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.