Avuntu

Her þey döner durur;
Güneþ, ay ve yýldýzlar
Ve hatta zavallý insancýklar etrafýmda,
Bir akþam üstü karanlýðýnda,
Ýçimde yankýlanan sesler gibi,
Her defasýnda piþman gibi,
Benliðime düþman gibi,
Susmak bilmez birer ezgi
Ve her biri bir baþka âlemin türküsü.

Çevremde insanlar var,
Yüzlerindeki maskeler dar,
Gözlerinde sahte ýþýklar.
Sanki beni kandýracaklar,
Kan revan içinde mi býrakacaklar?
Parçalayýp yerlere mi atacaklar,
Kalbimi?
Bir dost elinin sýcaklýðý yeterdi aslýnda
Ama bulunur mu bu kalabalýkta?

Ýyi bir karakter,
Saf bir yürek,
Her bedende bulunmaz.
Kimi çýkar peþinde,
Kimi ise kibirle dolu ve leþ içinde.

Ýçimdeki yalnýzlýk,
Kalabalýklardan daha deðerli.
Her düþüncemi paylaþmak,
En büyük hatam belli ki.

Özelimdir benim düþüncelerim,
Özlemimdir vefakâr yarenlerim,
Saklý bahçemde gizli,
Her biri birer inci,
Saklanýr derinlerde,
Ve açýlmasý namahrem kapýlarda.

Gecenin sessizliðinde,
Yýldýzlarla dostum olur yalnýzca.
Onlar anlar beni,
Onlara dökerim içimi,
Ve onlar bilir kalbimi.

Kalabalýklarýn içinde yalnýz olmak,
Tek baþýna ama baþý dik,
Belki de en büyük huzur.
Çünkü yalnýzlýðým,
Kendi gerçeðimin aynasýdýr.

Býrakýn kalabalýklar gitsin,
Býraktým maskeler düþsün,
Ben kendi yalnýzlýðýmla,
Kendi gerçekliðimle,
Kendi evrenimde huzurluyum
Ya da kendimi böyle avutuyorum.

Sosyal Medyada Paylaşın: