Ve fakat; O gece var ya o gece Bambaþka bir gece oldu Bir mum düþtü düþüme Alevi üstünde, çok saydam
Mum, Bir tabaða oturmuþ Iþýk veriyordu haneme Vardým yanýna usulca Hafifçe bir el salladým
Alev, Bir saða, bir sola döndü Sonra, birden Hafifçe üfledim Titredi alev, isteksiz Sönmeye direndi sanki
Sonra, az sonra Oturdum ve seyrettim Alevi tepesinde o mumu Eriyordu mum çaresiz Feryat etmeden Kendi halince Tabaðýna biriktiriyordu Kendinden eriyen tortuyu
Düþündüm, Yeniden bir daha Ýnsana çok benziyor Titremek korku ise Meðer alevde korkarmýþ
Zayýflýyordu alev Yine kendi halince Yeniden el salladým Alevi yattý saða Üfledim tekrar Titremeye baþladý Alev þaþkýn, Mum çaresiz eriyordu
Alevin marifeti, Eritti mumu, dibine yýðdý Ýþte o an Son nefesini verdi mum Gecemin sýðýnaðý Karanlýða büründü
Evet, Mum insana benziyor Korktuðunda titriyor Þaþýrýnca saða yatýyor Bazen; Sola da yatýyor
Alev, Mumun ömür törpüsüdür Eritir, yýðar ve býrakýr koltuðuna Dibinde sadece Mum artýðý kalýr, bir ceset
Ömür, Mumun ömrü bu kadar(mýþ) Ya insanýn ömrü Bir mum, bir ýþýk kadar(mýþ) Alev ömür törpüsü ise Çile, hüzün ve umutsuzluk Ýnsan ömrüne alev olur Eritir, dibine yýðar ve býrakýr Iþýk söndü, mum tükendi Ve ölüm hak oldu. Son nefes…
Sosyal Medyada Paylaşın:
Halit Durucan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.