Un Kut

Aylar gibi takvimlerden, yaprak gibi aðaçlardan düþüyor sanki hüzün.
Beni unut diyor her hatýra.
Gelmiþ unutmak kapýya
geçmiþte umut yok, ne kalýyor yarýna?
Siyah simsiyah bir bilinmezlik.
Loþ bir koridor boyu uzanýyor sessizlik kollarýma.
Onu sarýyorum; ama zihnime dur diyemiyor.
Bakmakla kalýyor bana.
Anlayamýyorum
anlayamadýðým birçok sey gibi
bu kadar kudretli olmasýna raðmen kafatasýmýzý neden aþamýyor.
Kýrmasý mý gerekiyor illaki?
Ýnsanýn kendine yaptýðý kötülükler mi daha büyüktür?
Baþkalarýnýn ona yaptýklarý mý?
Ýnce çizgiler çizerken üstüne ince damarlarýn
Ahý tutmadý ah dedirten yanlarýmýn
Buhar oldu üfürük oldu gerçek
Medet mi kaldý kime niçin edilecek
Savrulduk  kollarýnda diyarýn
Kaybolduk ayrý gayrý
karanlýktý yollarým
Avuç dolusu hiçlik iþte tüm varlýðým
Darmarlar içinde gezen zehrin
Ýnce çizikler çektim
Her biri sana giden yollar
Onlar anlamýyorlar
Anlamýyor onlar
Bir yerimde hayattan akan sýzý
Canýn dayanamayacaðý



Sosyal Medyada Paylaşın: