Öfkeli var oluþ, varoþluk, kimsesiz bir yalnýzlýk, rýhtým da kaybolan bir çöpten kaðýt. Denizde kaynayan kazan üstümü örten karanlýðý, sarmýyor beni uzak. Bunlar hep tuzak biliyorum ki tuzak. Uðultu kulaklarýmda belki onun nefesinden bir ses. Cýzýrtýyor herkes. Soðuk katýþýksýz yakýnlýk. Elveda demeden uçacak gibi hayaleti. Gözlerim de aðrý birazdan ve fazlasý. Yanýp sönen ýþýklar gözlerim gözlerin Rengini arzuluyor tüm arzular. Basamaklar sýra sýra aðýr Sarmaþýklar kavuþacaklarý saracaklar Bir ses belki evet belki hayýr Yýkýlacaklar baltayla yakýlacaklar Fakat elim korkutucu siretimin ruhu Ýyilik peþinde belki de gözleri buðulu 24.1.2021
Sosyal Medyada Paylaşın:
Janiiizim Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.