SÖZÜNDEN DÜŞEN BİN FIRÇA

Sözünden düþen bin fýrça...
Pervane gibi etrafýnda dönüþüm hep nafile bir telaþtý.
Sanki sancýlarýmý yeniden kurþuna dizdin hoyratça...
Hezimetim en saðýr sultana ulaþtý.
...ve her lisanýn barýþ payý olmayan bir savaþtý.

Bitmedi bir türlü süslü püslü heveslerin...
Ýki süzülüþ bekledin ayný kanattan,
Ayný uykudan iki düþ,
Ayný dudaktan iki gülüþ...

Boyun büktüm karþýnda her defasýnda.
Her daim yaralandým;
...ama hiçbir vakit yaranamadým!..

Sözünden düþen bin fýrça...
Boþ bir adaydým sanki senin için sahipsiz bir denizde.
En ucuz vitrine asýlmýþ yamalý bir cekettim.
Kusura bakma...
Mutlu sonu olmayan masallarý yüzüne okuyup, sayfalarý boþuna tükettim...

Nakýþ nakýþ hayalinle yazmasaydým keþke her dizeyi.
Ýðne gibi kanatýrken ellerimi kalemim.
Zaten takdire þayan bir þiirim olmadý nazarýnda...
Yine de helal et hakkýn varsa üzerimde.

Sözünden düþen bin fýrça...
Keþke insafa gelseydin bir parça!..

Ýbrahim Halil MANTIOÐLU
Sosyal Medyada Paylaşın: