NE DİYEM? (5)

Baðzýlarýnýn(*)
"Küçük Siirt" deyip küçümsediði
Koca Fatih’te
bir halým vardý uçan,
bir sihirli lambam,
birde devim lambadan çýkan,
adý Daðduman.

Çelik-çomak oynardým onlunla
sokakta mezarlýk ardý;
Elimdeki sopayý
yerde duran çomak üstüne oturtarak
çektimmi ekseninde geri döndüre,
bir çýrpýda sokup altýna, kaldýrýp havaya
savururdum onu,
-tenis gibi, golf gibi-
öndeki ayaðýmýn üstünde esneyip havadaki çubuða
birde vurdum mu
devim Daðduman yakalardý onu.

Küçükken bir de çoban köpeðim vardý,
-Mahallede hepimizin-
adý Duman’dý.
Uzun tüylü-iri,
bebeði zeytin-kara, koyu kestane rengi,
çapaklýydý gözleri.

Birgün etrafýný sardý zapýta,
uzatýlan sýrýk-Ucu zehirli ete yüz vermedi Duman;
Birinin elinde kanca kocaman,
-Kýskaç yani, ucu yarým ay, daire çember-
diðer ikisinin elinde tek bir að, uç-uca germiþ taþýyorlar beraber.
Sýrýk, að, kýskaç, kanca, þöför ve zapýta amca
yakaladý onu, koydu çuvala.
Köpek miyavlarmý?
Hayýr ama,
acýsýndan beli kýskaçla boðulu Duman,
inanýn öyle cýyakladý.

Hayvan þöför çuvalý kamyona attý,
belli ki orada yatan soydaþlarý
kucakladý onu,
Duman sustu.

Küçükken Hayýrsýz Ada’dan
-tabiki rüyada-
bir mektup aldým ondan.
Bakarak Fatih sýrtlarýna,
hayel ediyormuþ beni.
Her yaný deniz-derya mutlu soydaþlarýyla,
anýyormuþ o eski
sýcak-dost mahalle günlerini.

Hayýrsýz Ada’da köpek çokmuþ,
ýssýz ve çorak olduðundan
birbirlerini yemekten baþka
derleri yokmuþ.

(*) 26.05.2015 yýlýnda yazdýðým HAYDARPAÞA GAR OTELÝ (4) Þiirkayesinden alýnmýþ benim çocuksal bir anýmdýr.

Sosyal Medyada Paylaşın: