EFSUN VE İZLER : Geçmişin ve Yalnızlığın Akorları Yazan Adam
EFSUN VE İZLER : Geçmişin ve Yalnızlığın Akorları
I- Bir hikaye duydum; eski bir aþkýn yankýsýydý, Bozkýrda uykuda kalan ay ýþýðýna sevdalý. O eski aþklar, kara üzüm asmasý gibi dolanýp bacaklarýma, Beni sardý her gece, o ay ýþýðýnýn altýnda. Anladým ki düþkünlük, insanýn insana býraktýðý mirastý, Baþlar ve biter, bir alacakaranlýk sabahýnda.
Tuzdan deniz gibi sarar etrafýný. Ýnsanlar susar, gözleriyle konuþurlar. Ýçimizde bir nehir akar, denize kavuþmak istemez. Yangýn çýkar ama kimse dokunmaz. Bir sevda kalýr, sürer yýllar boyu. Bir sabah gelir, uyanýrsýn ki geç kalmýþsýn.
Þiir söylenir, yankýsý gider gelir içimde. Bir çift göz olur, her gün yeniden doðan güneþte. Bir kitap yazýlýr, okunmadan unutulur. Bir insan yaþar ve ölür, sessiz sedasýz.
II-
Gemi yanaþtý rýhtýmýna, içinde ben, Mavinin en derin tonlarý saklýydý içimde. Yolculuk, gitmekten çok kalmaya dair, Rüzgâr esiyordu, yüzümde tuzlu bir iz, Ve gökyüzü, kýrýk bir aynadan yansýyan, Yalnýzlýða dair hatýraydý.
Sular çekildi, kumlar ortaya çýktý. Adým attým, izim geride kaldý. Serüven, baþlamadan biten bir þeydi, Yaðmur damlasýydým, denizde kaybolan, Ve çöl, kumdan baþka bir þey deðildi. Hüzün kaldý geriye, gökyüzünde asýlý.
Gece çöktü, yýldýzlar ortaya çýktý. Karanlýk içine çekti beni. Iþýk aradým, karanlýkta kaybolan. Bir þiir yazýlmadan unutulmuþtu. Bir þarký dudaklarda kaldý, Fýrtýna kopardý, içimde savrulan. Ve ben, bir gölge gibi yürüdüm, Yalnýzlýðýmda, duvarýn arkasýnda.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Yazan Adam Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.