İz...

Sýrrý buðulanmýþ bir aynadan
Þöyle bir baktým da kendime
Bu ben miyim…
Bu sepya fotoðraflar gibi solgun yüz
Bu deliksiz uykuyu unutmuþ kýzýl mavi gözler
Bana mý ait…


Þu halime bak!
Barbarlarýn yakýp yýktýðý bir ülke gibiyim
Hangi kadrajdan baksam
Kanlý bir savaþ meydanýna benziyor yüzüm
Kýlýcým kýrýlmýþ
Ordum daðýlmýþ
Beyaz bayraklar sallanýyor
Ölü topraðý serilmiþ bakýþlarýmda


Oysa…
Eskiden böyle deðildim ben
Giden, gittiði ile kalýrdý
Ayrýlýklarda, boðma Raký gibi boðulup
Soraya’yý taþlar gibi taþlamazdým
Aþký ve aþkýmsý þeyleri…


Gidenin ardýndan
Kaya kovuðuna hapsolmuþ sular gibi
Ýçten içe çürümez
Duvara çarpýlmýþ kadehler gibi
Böyle daðýlmazdým


Þimdiyse…
Aþka açýlan bütün kapýlarým darmadaðýn!
Unutmak istedikçe
Hatýrlýyorum
Hatýrladýkça, acýya beleniyor içimin nehirleri
Hatýrladýkça, acýnýn kýlcallarýndan geçiyorum


Kol kýrýlsa da yen içinde kalmýyormuþ meðer
Unuturum demekle unutulmuyor
Giderim demekle gidilmiyor
Silerim demekle silinmiyormuþ


Merhem yokmuþ bu acýya, teselli yok!
Kavimler göçünden beri þifasýz bir yara
Kalubelaya dek süren müebbet bir sýzýymýþ


Ah sevgili
Ah can otaðýmýn en ekabir misafiri
Böyle nasýl sevdirdin kendini
Nasýl bir iþaret býraktýn ömrüme, nasýl bir iz
Ve nasýl güzel yaktýn ki…
Söndürmeye kýyamadý
Hiçbir ýrmak…
Hiçbir deniz…








Sosyal Medyada Paylaşın: