Den(iz)

buyangýn yüreðimin dumanýnda savrulan denizsin sen,
gözlerimde ateþten bir çýðlýk, dalgalarýmda hýçkýrýklar.
maskeli balonun unutulmuþ hayaletleri misali,
karanlýðýn ötesinde hiçlik eberisinde deniz sessiz çýðlýklarla.

bir ilmik gökyüzü, bir ilmik toprak,
gürül gürül akarken yeraltý ýrmaklarýnda.
ölüm dediðin o tanrý, güzelim,
coðrafyalarýn meçhul askerleriyle el ele.

dünya bir kum havuzu, kafa karýþ oynarýz,
elma þekerlerinde kendi kanlarýný yalayan çocuklarla.
gözlerimde asýlý bir gökkuþaðý,
beni aðlama, ellerinde çiçekler deniz.

bir papatya, bir karanfil, bir kardelen,
özlüyorum yalnýzlýðýmýzý, güzelim.
nice fettan geceler biriktirmiþtir gözbebeklerin,
kör kapýlarda beklersin çocukluðunu.

ölüm adisyona dahildir,
þehrin bütün delileri arkamda.
beni öp, acýyý öp, dikenleri ayýklamadan,
merhamet emzir bu tanrýsýz tufanda.

doðduðum gün biçilen ölümsün sen,
nefes alamýyorum xanaxla.
ayakta duramýyorum, beni koynuna al,
merhamet emzir, akýl emzir bu tufanda.

zaman çok çabuk geçti, istanbul gecelerinde
dizleri kan ýrmaðý, kaplumbaðalarým güneþlenirken.
sen gittin, ezelde kaldý tanrý,
her þey hep yarým kalýr deniz.

kupa kýz’a döndüm, ben kendime hazýrým,
anýlar aþkýn musallasýdýr.
þaþý bak þaþýr, tanrý ihanetlerin elifbasýdýr,
siyah çok yakýþtý bana, sen gittin ya.

ve bu deniz ki benim içimde çalkalanan,
ölü çocuklarýn ütülü pantolonlarýnda saklý hüzün,
gökyüzünde yankýlanan ezgilerde gizli,
karanlýk gecelerin bekçisi, ölümle dans eden.












Sosyal Medyada Paylaşın: