Sürgün yemiþ bir sazýn telinde Ne kadar uzaðýna gidersem gideyim. Her þarkýnýn içinde en uzaðýnda senle baþlayýp, Hiçbir kelimeyi ayýrt etmeden, Bir tek kem söz demeden. Bu ayrýlýða gurbet demeden hasret demeden. Sen benim tek MEMLEKETÝMSÝN ya. Nereye estirirse nefesin topraðýmýn kokusu, Çýkmaz ki yürekteki hakikatli kurulu senli köyde.
Söylesene soðuk mu halen ellerindeki þefkat. Gözlerindeki keskin ölümcül bakýþ halen ayný mý. Sahi halen haksýzlýklar içinde yüzüyor musun. Þimdi sorgu zamaný güneþ battý. Önce kendimden baþlayarak, Senle bitip tüm dünyayý suçladým. En dibe vurdum ve sorguladým HAYATI. En doðal hakkýmdý Anneni bile sorguladým.
Düþman oldum. Nefesime nefes sattým. Dost oldum. Gözlerimden uykumu çaldým. Sabahýma geceyi süsleyip kandýrdým. Geceme ýþýk diye karanlýðýn daha koyusu boyadým. Her uykunun baþlangýcýnda bir tokat gibi, Korkulu rüyalar dehþet düþleri anlattým.
Yalan deðil kendi özgürlüðümü bir mahkuma. Ruhumun dahi zincirlerini bir kindarýn, Umursamaz ellerine telsim ettim. Ve yine yalan deðil. Sen okyanusun tabanýný göremediðin gibi. Boðazýmdaki düðüm göremediklerinden ibaretti.
Yarým kalmýþlýðým ölümcüldür benim. Gece uyku diye yattýklarým iç hesaplaþmasýdýr. Hissediyorum dünyanýn seslerini. Toprak altýnda ki o çýldýrtan çýðlýklarý. Kafam bambaþka dünyalarda egemen olmuþ. Ayaklarým yer de ama mantýðým bende deðil. Doðru mu yoksa gerçek olmayan bir empati gibi. Ustaca ve acýmasýzca olan bu iç kavram da, Kendimi geri çekebilecek kadar boþtayým artýk.
Bedenim topraktý sert rüzgarlarda bile, Bol ekinli kök salmýþtý ruhum topraðýma. Þimdi ise artýk dönüp baktýðýmda görüyorum ki, Yaðmurum çoktan dinmiþ, içim kurak yeri. Dudaklarýmda var olmuþ kýtlýk ülkesi. Nefesim uçurumum kenarýnda gibi sanki. Bir adým daha atsam sanki ellerimden, Uçurtmam kaçacak kanadý kýralacak serçelerin.
Bakýþlarda taþýdýðým baþ þimdi yerlerde serili. Kelimelerden týpký Yusuf gibi Züleyha gibi, Yüreðimde sanki sura üflendi. Yoksa böyle kýyamet kopmazdý içimde. Dedim ki daðlar gibi bende, D A R M A D A Ð I N I M
Ama sonra inandým tuttum kendi ellerimi. Enkaz gibi bir aþk býraktým ardýma bakmadan. Þimdi mantýðým denize rengi veren mavi. Kýyýlarda rüzgarla konuþan çakýl taþý. Güneþe kulak veren en içimde beyaz ruh. ’’Dilime keþkeler türedi.’’ ama Nerde olduðumu kim de olduðumu biliyorum. Tüm vaatlerim tüm benliðime olsun.
Yarým kalmýþ þeyler sadece kýrýk düþlermiþ. Bu yenilgimin en büyük uyanýþý diriliþ oldu. Aklýmýn iç savaþý dünleri yakýp, Yarýnlara þafaðýma karalýk katmadan, Her yer aydýnlýk diye yön veriyorum artýk...
Erhan Çuhadar Sabýr Gemisinin Kaptaný Sosyal Medyada Paylaşın:
Erhan Çuhadar Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.