‘Gözlerime güneþi kabul ettiðimden beri gün yüzü göremedim.’
Fýrtýnanýn baðrýnda Fýrtýnadan hemen öncesinin yorgunluðuyla bekliyorum az sonra kopacak kýyameti Birazdan gelecek o sona Oldukça hazýr gibiyim Gözlerimdeki korku Avuç içlerimdeki ter Serçe parmaðýmdaki titreme Sanki hiç var olmamýþ gibi Öylece kaybolup gitti
Oysaki en kýymetli olaný býrakmak zor gelir demiþlerdi bana Ben de saf gibi inanmýþtým Neyseki aklým baþýma gelmek zorunda kaldý Çünkü inkar edilemez bir þekilde Her þeyi ilk elden tecrübe ettim
Oysaki Paçalarýna yapýþýp ’beni býrakma’ demek isterdim ruhuma Ama yapamadým Çoðu zaman kendimde deðildim zaten Kendimde olduðum zamanlar ise Sýrtüstü yaþadým tüm hayatýmý O kadar ki Tabanlarýmýn sýzýsýný bile sýrtýmda taþýdým Çarþaf gibi olan deniz yerine Üþüyen dalgalarý yorgan gibi örtmüþ zlflri gökyüzünü izledim Benim için sonu olmayan bir düzlüktü sanki hayat Ve lanet bu ya Ben o düzlükte bile düzgün durmaktan men edilmiþtim
Dost bir dokunuþu Sývazlanmýþ bir sýrtýn duygusunu hiç bilmedim Sýrtým topraktý benim Göðsüm ise çiçeklerin yuvasý Zaman bedenimde ýzdýrabýný söndürdükçe Kimliði belirsiz isyanlara kendimi teslim ettim
Dinledim Sadece dinledim Ama Kulaðýma kaçan fýsýltýlar Topraðýn altýndan mý gelmiþti Yoksa bulutlarýn arasýndan mý ayýrt edemedim Zaman geçti Yoruldum bu ikilemden Ýyi olanlarýn seslerini kýstým Kan kokan sözlerinkini iyice yukselttim Artýk sadece Tanrý’yý þikayet eden sesler kalmýþtý geriye Ben de ninni dinler gibi o sesleri dinleyerek her gece rüyalara daldým
Ve Her gece O seslerle Göðsümü parçalayarak bedenimi terk eden kabuslar doðurdum
Uyudum Hayata Uyandým Rüyalara Öyle çok tekrarlarlandýmki bu döngüde Ýkisinin arasýndaki farkýn olmadýðý bir evrende uyanýp kalan aklýmý da yitirdim
O günden sonra Hiç uyudum mu Yoksa Uyanmayý baþarabildim mi emin deðilim Her þey kendi gerçekliðinden çýkmýþ gibiydi Karýþtý bildiðimi düþündüðüm her bir doðru Aslýnda hiç uyumamýþ olmasýna raðmen Rüyasýnda kendini uyanýk gören birinin sakladýðý gerçeklerdeki bir esrar perdesinin arkasýndaki bilmezlere düþtüm
Düþtüm Düþtüm Öylece düþtüm Sýrtým topraktan bir milim bile kýpýrdamadan Sonsuzluða düþtüm Öyle sert çakýldým ki yere Kalbim yerinden fýrladý Ben de Yerinden fýrlayan kalbimin boþ býraktýðý yeri kimsesiz kalmýþ çiçeklere baðýþladým
Ýþte bu yüzden Ne zaman bir tomurcuk çiçeðe dursa Ya da dalýnda kurusa Göðsümden bir cenaze çýkmýþ gibi hýçkýrýklara boðularak aðladým
Cana gelmek de Candan gitmek de zormuþ dediler bana ama yalanmýþ Ýnanmak baþýma bela oldu benim Her þey güzel olacak demelere inanýp olmadýðýný görmem arasýndaki o kýsacýk zamanda Ýþte o zamanda ben her þeyi kaybettim
Aslýnda Ýstedim inanmayý Ýstedim Hem de çok Ama Ne yapsam da Sonuç deðiþmedi Ben Gözlerime o lanet güneþi kabul ettiðimden beridir gün yüzü görmedim
y...
Sosyal Medyada Paylaşın:
black_sky Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.