DELİ

DELÝ

Bir deli geziyor þu kaldýrýmda
Saçlarý darmadaðýn, pabuçlar yýrtýk.
Bayat, yarým ekmeðini saklýyor arkasýnda
Yanýnda yemek için bulamýyor bir katýk.

O halde bile tebessüm ediyor dudaklarý
Bakýnca ekmeðine kýzardý yanaklarý...
Anlaþýlan utandý ona acýdýðým için,
Böyle bir garibana deli diyorlar, niçin?

Elimi cebime atýp üç beþ kuruþ çýkarttým
Bu bîçare fakire ýsrar ile uzattým
Mahçup bakýþlarýyla bir kere baktý bana
Titreyerek elleri uzandý paralara

Dedim: Nedir bu halin? Hiç kimsen yok mu senin?
Gözleri doldu o an ve bir kaç damla yaþ aktý.
Sonra dedi ki bana hiç kimsem yoktur benim
Yüce Tanrým beni böyle yalnýz yarattý.

Dedi: Hatýrlýyorum, benim de vardý anam
Fakat hem yatalaktý hem de bakýma muhtaç
Ben de henüz çocuktum çalýþamazdým o an
Ýþte böyle olunca hem ben açtým hem o aç!

Ecel geldi kapýya çok geçmeden aradan
Aldý benden anamý yeri göðü yaradan
Artýk yapayalnýzdým bu yalancý dünyada
Bir de yetmezmiþ gibi deli dediler bana

Dinleyince garibi gözlerimden yaþ geldi
Dedim: Unutuyordum senin adýn ne idi?
Bir müddet gözlerimi seyretti uzun uzun
Dedi: Ben bir deliyim; delinin adý yoktur kýzým.

Nurgül KAYNAR YÜCE../ K. MARAÞ
Fotoðraf temsilidir
Sosyal Medyada Paylaşın: