"Ay gidiyor. Sen gidiyor. Katran karasýna bulanmýþ bir çiçek gibi ruhum. Adam gidiyor. Kadýn gidiyor. Yere bakmadan yürüyen insanlar, üstümden çiðneyip geçiyor. Ezip geçmelerinden deðil canýmýn acýsý. Bu gece ay gidiyor. Yakamoz gidiyor. Iþýðým gidiyor. Aðlasam da çare yok. Sen gidiyorsun. Sonbaharda kuruyup, yere düþmüþ bir yaprak kadar iþe yaramaz, faydasýz bir þeyim artýk. Rüzgarýn oyuncaðý olmuþum, saða sola savrulurum. Hiç bir yaðmur damlasý yeþertmez beni, bir damla su bile can katamaz canýma. Yaþamayan bilmez yaþarken ölmeyi. En kolayý bedenen ölmekti aslýnda." Özlem ERYILMAZ
Sosyal Medyada Paylaşın:
Özlem Ery Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.