Ýçime düþen, Düþerken sessiz kelimelere sýðýnmýþ Bir kýyametti... Sessizce, Ve... Kar borandý Donuktu Yoktu belki de Gözlerime düþen Düþünceli Dalgýn, Yangýn çýkýyordu Baktýðým yerden.
Sen hiçbir þeyin Her þeyiydin Hiç bir yerden Ýçime düþen Büyüyen... Hiç bir þey yakmamýþtý beni Sustun, Sessiz kelimeler ürettin Kulaklarýmý saðýr eden.
Ve, Amansýz sokaklarýn Seri ölümlerinde zanlý Kimliði saklý bir katili oynarken sen, Bendim daha ölmeden Gýrtlaðýmda düðümlenmiþ Hýçkýrýklarla, -Yaðlý bir urgan geçmemiþti hala boynuma- Ölüme giden.
Þimdi, Son dileði sorulmamýþ bir ahmaðýn Can çekiþlerinde, -Tutarsýzlýklarla dolu,þaþkýn- Çöllere düþüyor içim. Ýçim aðustos sýcaðýnda kavrulurken Gözlerim eylülsü saðanaklarda mevsimsiz. Yüzüm Mýsýr, Nil düþüyor yanaklarýma Hayat mý? Ýbrahim’in göçleri gibi Amansýz…
Kuyular Yusufsuz Melik habersiz Toplansa herkes Þahitlik edecek Züleyha’ya, Çaresiz. Yusuf insan Ödül zindan. Düþün, Kaç kuyu büyütsem içimde Kervan geçmez yol benim.
Ýþte dört duvar Ödülüm. Esaretimi saklar her biri Ýnadýna gezinirsin duvarlarýmda Ýnadýna rüyalarýmda -esir olduðumu haykýrýr bir ses- Bir þamar gibi þaklar suratýma.
Yok bir tek þahidim, Yok… Allah’tan baþka, Esirinim.
Sosyal Medyada Paylaşın:
muratkartal Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.