HASTANE BAHCESINDE GECELER 2

HASTANE BAHÇESÝNDE GECELER
Yusuf Yýlmaz
Sýra sýra dizilmiþ oturaklar,
Üstünde oturur donuk bakýþlý adamlar;
Bazýlarýnýn gözleri imdat arar.
Ah bu doktorlar!
Nasýlda insanüstü çabalar.
Onlar,
Gökyüzünde parlayan yýldýzlar.

O arada birden bire
Acý acý öten siren sesleri duyulur;
Acile doðru bir koþusturma.
Bir tarafta þaþkýnlýktan olmuþ sanki taþ
Bir tarafta iki el arsýnda bir baþ.

Hastane bahçesinde geceler,
Uzun, yorgun ve bitkindir;
Bir çýðlýk,
Vurur yaralý baðrýma, çatlatýr yürekleri;
O anda, dost düþman ayrýmý yapýlmaz
Öpmek gerekir o mübarek elleri.

Daha kuþlar uyanmadan,
Emer özgürlüðün kanýný bir yýlan;
Köpeklerin ulumasý hayra alamet degildir;
Gidenler gelenler
Ambulansýn etrafýnda pervane olmuþ beyaz kelebekler...

Tan atarken, minareden
Yanýk bir sela okunur;
Sesi ta öbür mahalleden duyulur;
Sedasý,
Gökyüzünün sonsuz maviliðinde kaybolur gider.
Toprak, baðrýný açmýþ misafirini bekler.
Hastane bahçesinde geceler...
Sosyal Medyada Paylaşın: