Uzun yýllar oldu; onu gözledim,
Aþkýn muammasý mahþere kaldý.
Bazen öteledim, bazen özledim,
Hasreti bir zehir, varlýðý baldý.
Yokluðunda sabýr dizdim yoluna,
Çýnarýn gövdesi adýyla doldu.
Resmini çizdirdim iki koluma,
Yokluðu yanýmda yerini buldu.
Birgün bakamadým kara gözüne,
Siyah saçlarýna dokunamadým.
Söz söylesem; ateþ basar yüzüne,
O bana kandý da, ben kanamadým.
Derdi ile tasa çektim yýllarca,
Mutsuz dünyasýnda bahtým karardý.
Nasýl ki açardý günbegün gonca;
Anlamadým neden çabuk sarardý?.
Yýllar, yýla çaldý birbirimizi,
Ne o benden býktý, ne de ben ondan.
Ayýrdý seneler sonunda bizi,
Yürüdüm geçmiþe gittiði yoldan...
04.08.2018 (Arþiv)
Fatih-ÝST.
Enver Özçaðlayan
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.