DİNMEYEN HASRET

Sensizliðin sessizliðim oldu.
Seni artýk hiç kimselere anlatamýyorum.
Neredesin, nasýlsýn, mutlu musun bilmiyorum.
Seni çok özlüyorum,
Hasretin dinmiyor içimde.
An geliyor seni hatýrlýyorum,
Hiç unutmadýðým halde!

O an topraðýna býraktýðým gül olmak istiyorum.
O gül gibi kokumla sana sarýlayým istiyorum.
Bir an geliyor topraðýna döktüðüm su olmak istiyorum.
O su gibi süzüle süzüle yanýna geleyim,
Seni sarmalayýp hiç býrakmayayým istiyorum.

Ama olmuyor!
Zaman durmuyor.
Özlemin çok çabuk baþladý canýmý yakmaya.
Kaç asýr daha sürer içimdeki yangýn bilmiyorum!
Þu hayatta en çok seni özlemekten korktum.
O’da baþýma geldi!

Sensiz kaldým.
Yalnýz kaldým.
Öksüz kaldým.
Çaresiz kaldým anne!
Bacaðýmý demire çarptým, kanadý.
Caným yandý.
Ama sen yoktun.
Ýlk kez sensiz bedenen acý çektim anne.

Senin þefkatine, gücüne, sevgine ihtiyacým var!
Seni çok seviyorum anne.
Bundan sonra hiç ‘Anne’ diyemeyeceðim için aðlýyorum.
‘Anne’ Demeyi unutmaktan korkuyorum anne!

Özlem ERYILMAZ
Sosyal Medyada Paylaşın: