Ýs
Ölebilirim
Ölebilirim
Ölebilirim her an,
Sessizce ve bilmeden.
Kanadý olmayan bir kuþ gibiyim þimdi.
Yalnýz yapayalnýz.
Ne çok sevdim, çok özledim.
Baþýmda sessizliðinin çýðlýklarý ve sen sadece sen.
Ölebilirim bilemeyiz.
Ölebiliriz, ve bir bu son olmaz nasýlsa.
Öyleyse de gel dokunsun ellerimiz ay ýþýðýna ve parlayalým.
Kaðýttan yaptýðýmýz uçaklarý hatýrla,
Ve özgürlüðüne kavuþan kuþlarý kafesinden...
Þimdi bizim için býrak gökyüzüne, hayellerimizi.
Ve iþte bir tanesi,
Takýlmýþ bir kuþun kanadýna.
Rüzgarýn perisi ve göðe aþýk kuþlar,
Anlarlar aþýk kalbimizi.
Hadi gel sarýlalým,
Bir iyilik yapmalýyýz birbirimize.
Ve uçabiliriz böylece.
Kanatlarýn olabilirim, yada gökyüzün...
Gel meydan okuyalým zamana.
Birlikte yaþayalým.
Aðustos’u bekleyelim meselâ,
Ve ýhlamur koksun þehrimiz.
Ölebilirim bilemeyiz.
Ölebiliriz ve sonrasýný söyleme...
Bir bahçemiz olur ve elma aðaçlarý,
Bolluk getiren çiçek arýlarý,
Aðaçlarýn tepesinde sallanýr viþneler.
Ellerimiz Þeftali kokar.
Güneþ doðmadan uyanýrýz.
Sadece senin sesin duyulur ve gülümseriz.
Býrak bu kalabalýklarý ve kargaþa her yanýmýz.
Bir telaþ bir kaygý ve sýnýrsýz beklentiler.
Aldýrma gel,
Ölebilirim ve sesimi yitirirsin.
Ve bir bahçen olsa da bir gün,
Güllere ve yapraklara, ýhlamura ve topraða dahi,
Beni sorarsýn...
Ölebilirim...
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.