giymiyorum artýk mavi pabuçlarýmý saçýmý da eskisi gibi toplamýyorum yazmýyorum artýk karanfil kokulu mektubu. çiçekleri sulamýyorum artýk. açmýyorum kapýyý cevaplamýyorum telefonu. mutfaða da girmiyorum yapmýyorum artýk o sevdiðin ’çilekli pastayý’ bahçeye diktiðimiz o gelincikte yok artýk. fidanlar dersen hepsi kurumuþ güneþte eskisi gibi doðmuyor o sevdiðimiz, geceleri hayranlýkla seyrettiðimiz yýldýzlar da yok artýk. yada görmüyorum. düþlerimizi unutmuþum. maviyi mi kýrmýzýyý mý severdin? yoksa beni kýzdýrmayý mý? sevdiðin o kokuyu da sürmüyorum artýk kýrmýzý kazaðýmý da giymiyorum çay içtiðin bardakta öylece duruyor vazonun yanýnda dalýyorum bilmezlere uyku dersen çoktan unuttum gözlerim yeþilde alda her yerde senden bir iz çekip gitmek istiyorum bilmezlere ama nafile...
Ýlknur Kýlýç
Sosyal Medyada Paylaşın:
ilkom Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.