Siyah beyaz fotoðraflara saklandý aþk
Ýlk kez babaannemin gözlerinden öðrenmiþtim sadakâti ve sevmeyi
Dedeme olan baðlýlýðýna hayran kalmýþtým
.
.
.
Ve kaderimle tanýþtým çiçeklerimi gözbebeklerinden öperken rüzgâr
O’nu öylesine hatim etti ki ellerim, kalbim , ayaklarým, bedenim ve ruhum
O’ndan baþkasýný sevemez oldum
Kaç kere tavaf etti yüreðim yüreðine unuttum
Aðlasam hep duyardý bi zamanlar
Þimdi güldüðümden bile bi haber
Hiç hatýrým kalmamýþ meðerse
Ne çok eksilmiþim onda
Ne çok yoksun kalmýþým dudak kývrýmlarýma yuva yapan gülüþlerinden
Sevdamýn kanatlarý çöle düþünce anladým
Ýnsan kendini nasýl avutur bu kimsesizlikte
Ýþte onun formülünü bulmaya çalýþýyorum
Gurbetin kocaman açtýðý yaralarý
Minnacýk parmaklarýmla sararak
Üflüyorum yanan kalbimi Rhein kýyýsýnda
Topraðý baðrýma bastýðým kadar nefes alýyorum
Sevildiðini bilmek zor zanaat vesselâm
Ýþçiliði aðýr bir sevdanýn maðlubuyum artýk
Bütün zaferler výz gelir bana
nagihan
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.