Mektup ll

Denizini kaybetmiþ kayýp sandallara bindim yalnýzlýðýmla,
dalgalarý aradým.
Sen denizden uzak olsan da bana,
denizden ýslak olsan da,
seni aradým gözlerimi yumup, kendimi kaybettiðim yollarda.
Seni aradým sen olduðunu bilmeden,
beni aradýk senle ben…

Baþlayan bir gün kadar uzun sensizliðim,
biten ömürler kadar kýsa
yine de baþlý baþýna senim.
Seni kaybetmekten çok korkuyorum bulmadan,
belki bulmaktan daha çok.
Anladýðým her þeyde sen varsýn çünkü,
çünkü çünkülü her cümlede gerekçemsin.
Çünkü sensin…

Peki neden sen,
sen neden biliyor musun?
Bildiðim sen nedensiz mi, sensizlik kadar?
Her neden sen misin yoksa yaþamak için?
Yaþamak sen misin?

Sen uçmayý yeni öðrenen serçe yavrususun,
uçmama neden.
Düþmeme gerekçe yer çekimisin, çeken.
Dinlediðimde konuþan, dinlendiðimde koþansýn benden…
Sen diye bir þeysin sen.

Kopan uçurtma kuyruðusun bazen, telefon tellerine deðen.
Bazen her zamansýn, her zaman bazen.
Benzettiðim tüm tanýmadýklarým,
tanýdýðýmda benzetemediklerim sen.
Sen benimsin, benden habersizken.
Ben, sen…
Sosyal Medyada Paylaşın: