Toprak yine ayný saatin tozu. Bir zaman ellerimde tuttum seni Karlýydý. Hiçbir þeydi. Gelip gidecek gibi bakýndým o an. Gölgeme bir resim bile azdým. Beyaz hem de çok uzak olduðum bir soluktu içimi titreten. Zaman karlýydý, kimsenin de hiç umurunda bile deðil. Beni çaðýrma, sokaðýn en tembel zamanýydý, Bir kahve balkonda öyle sessiz ve sýcak beni beklerken Çiði düþmüþ ellerinin deðdiði yere. Beni dersen sen derim. Ben bazen uzak da olsa senden hep gelir giderim. Yani anlayacaðýn derbederim. Bilmiyorum bazen zaman sarýþýn oluyor yalnýzlýðýn tam ortasýnda, Bir þiir dökülüyor avuçlarýma, Buðdaylar resmini anbean böyle çiziyor. O þehri bilmem. Haziran kazanýr, dolusunu hiç istemem Bir damla gülüþünü görsem Uzanýp sarýrýlyordu zaman. Gözlerimin bundandý utanmasý. Þehrin en tenha yeri kalbinin kalabalýðý gibi. O ses, o her þeyin sahibi Kimsesiz gibi.. Bazen siz gibi, Bazen hissiz gibi Donuk donuk... Bir orman kuytusundan þiirler geçiyor oluk oluk. Seni baþtan düþünüyorum. Baþka üþüyorum kardan ellerin beni çaðýrdýðý zaman. Bir kilit var dudaklarýmda yalvarýyorum el aman. Çayýmýn tam ortasýnda þekersiz aðlýyorum duman duman Ýçimde öylece süreksiz yürüyorsun, An gelip o kývýlcýmý söndürüyorsun. Þehrin neresini tanýsan uzanýp gidiyor tarifsiz zaman. N’olur bugün de bana karýlmasan Ha, olur mu?
Sosyal Medyada Paylaşın:
süleyman yıldırım Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.