yalnýzlýðýn envanterini giyindim üstüme bu gece dönüþüm geçmiþten kalma ve yüzümü okþayan bir bahar ruhu yok artýk ve görünürde hissedecek pek bir his de kalmadý mutlu sonlara aþina deðil kimse sanki
güz rengi bir kuþ bulsam öyle görebilir miyim tekrar ve tekrar , dem tutmamýþ gülüþlerimi ? düþüþlerim kendime oysa hayatý omuzlarýmda taþýyacak kimsem yok ve geçmediðim yollar ve içine çekmediðim ýtýrlý çiçekler her defasýnda yanýldýðým yansýmalar !
ne garip lekelenmiþ ömrüme mahcubum her seferinde ve derin kuyular kazýyorum kendime üstümden sýyrýlýyor artýk içi geçmiþ þu virane zamanýn çýplaklýðý bu gri sokakta, hepten solgun bir urgan gibi kördüðüm olmuþ sanki kalbim .
Sosyal Medyada Paylaşın:
buzul dünya Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.