ŞİFÂ

Kuru bir yapraðýn sakinleriyiz
Can gidince yaprak, topraða düþer
Kendi yaramýzýn hâdimleriyiz
Þifayý bulmadan ölüyor beþer.

Kalpler aðýr hasta, günah bulaþtý
Mideler haramý tattý, alýþtý
Nefisler istedi, ayaklar koþtu
Kendi çukurunu kul kendi eþer.

Kimde ne var ancak yaradan bilir
Arzda garip olan, arþ da sevilir
Meyvesi çok olan aðaç eðilir
Üfledikçe içi, boþ olan þiþer...

Býçak gibi keskin olur, acý söz
Yaralar açýlýr yürekte göz göz
Her yaranýn muhatabý deðil köz
Lâkin, bütün aþlar ateþte piþer.

Derdi deva bilip basmýþ baðrýna
Seçemiyor doðru nedir, eðri ne
Dayamýþ býçaðý kendi böðrüne
Hayýr bildiðinin bilmez aslý þer....

Gözün görmediði hýzdadýr zaman
Ne ýþýk görünür, ne çýkar duman
Anlarsýn boðaza geldiðinde can
Dilin dönmez olur,dimaðýn þaþar.

Dost kapýsý çalmayýnca açýlmaz
Bu kapýdan salýnarak geçilmez
Bir kaderden, bir ecelden kaçýlmaz
Son düzlüðe giren at hýzlý koþar.

Þifa, Þâfîi olan Mevlâ’nýn yolu
Sünnet, çarelerin en güçlü kolu
Allah diyen, Hakk’ýn sevgili kulu
Ebedî hayatý Cennette yaþar.

Hicranî’de bir ölümlü bil, diyor
Þifa senin yüreðinde bul, diyor
Duy sesimi, doðru yöne gel, diyor
Ýnsan bir tuzaða, bir defa düþer.

Nûriye Akyol Görsel /15/5/2022

Görsel alýntýdýr.
Sosyal Medyada Paylaşın: