Deliriş

sen bakma benim her halayýn baþýnda
ipek mendil gibi çýrpýndýðýma
vara yoða serkeþ kahkahalar atýp
böyle þen þakrak çýnladýðýma
o kara kýtadan, Afrika’dan öðrendim ben
açlýktan kýrýlýrken
böyle pýrýl pýrýl gülmeyi


adýn ýslatýnca baþka dudaklarý
ne depremler geçti içimden
ne kýyametler koptu göðsümün çeperinde
yýkýlmadým
yýkýlýp ta, güldürmedim kendimi börtü böceðe
o maðrur aðaçlardan öðrendim ben
böyle ayakta
böyle dimdik ölmeyi


sen sürgünlerimde
haritalardan yer beðensem de kendime
geçemedim o kaðýt kesiði sevdandan
kapýlarý çarpa çarpa, gidemedim senden
gölgenin düþtüðü yeri evim, yurdum bildim
eli kýnalý, burnu hýzmalý
o esmer kadýnlardan öðrendim
böyle kurþun gibi sevmeyi


ateþ böcekleri gibi
ateþin kalbinden geçtim de
kül olmadan su içirmedim sen yangýnlarýma
nice aþüfte kahkahayý duydum da
duymazdan geldim
yüzünü hep güneþe dönen
o sarýþýn günebakanlardan öðrendim ben
yönümü hep sana dönmeyi


sen bakma benim kendi kendimle konuþup
sokaklarda saç sakal gezdiðime
gecenin bir yarýsý
parkta aðaçlara þiir okuduðuma
kuþlarla dertleþip
kedi, köpekle sohbet ettiðime
akýllara zarar sevdan öðretti bana
böyle milim milim delirmeyi





Sosyal Medyada Paylaşın: