GÖNÜL...
GÖNÜL...
Ne düþersin ey gönül, olur olmaz her aþka;
Elinde ne kaldý ki garip udundan baþka?
Gam, kederden uzak, yüz yýl yaþasan keþke;
Elinde ne kaldý ki, garip udundan baþka?
Saða sola savruldun, tutamadýn bir mekân,
Kapýdan kovdu seni dünya denilen bu han.
Otur, aðla haline; ister dövün, ister yan,
Kapýdan kovdu seni, dünya denilen bu han.
Bir zamanlar uçardýn kuþ gibi her bir yana,
Hayâlinde özgürlük, sýðmaz oldun mekâna.
Bir düþün, topla Sen’i; yazýk etme zamana,
Hayalinde özgürlük, sýðmaz oldun mekâna.
Ferman dinlemeyenin çok dert gelir baþýna,
Halin açsan dostuna; had koyarlar yaþýna.
Çok yerlerin ulaþtýn topraðýna, taþýna,
Halin açsan dostuna, had koyarlar yaþýna;
Þükret artýk bulduðun tatlý, tuzlu aþýna...
05.Ocak.2023
Fatih-ÝST.
Enver Özçaðlayan
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.