Hayat bazen öyle acý veriyor ki, küçük bir çýbanýn tenimi acýttýðý gibi, acýtýyor içimi.
Gücenip sitemkâr bir karanlýða çekiliyorum. Ellerin ellerime yüz çevirdiði zaman, Sanki kaybolmuþ bir çocuða dönüþüyorum.
Ruhumun puslu penceresinden görüyorum, pas tutmuþ kalbini. Küçücük kalýyor yüreðim o an, hiçbir þey sýðmýyor. Ben bile kendi dýþýmda kalýyorum, Beni dahi alamýyor, kendime sýðamýyorum.
Öyle acý veriyor ki hayat bazen; Kimseye gerek yok, Ben kendime acýyorum.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Yazan Adam Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.