RUHUMDAKİ ÇÖL...

Ruhuma öz oldun, cana iþledin;
Sen ve Ben karýþtýk, atamýyorum.
Bahçemde elmayý ilk sen diþledin,
Dalýnda kurudu, satamýyorum.

Mavi bir menekþe bazen hayâlin,
Rüyamýn yegâne sahibi sensin.
Anbean laleye benziyor hâlin,
Ýçimde pervasýz gezip, esensin.

Bazen bahar olur; renk renk açarsýn,
Gecenin kasveti korkutur beni.
Birgün kýþa döner, zulüm saçarsýn,
Bilmem ki anlamak mümkün mü seni?

Gözler ýþýl ýþýl sevda denizi,
Yeþilden maviye renkler öpüþür.
Tavrýnda görünür Cennet’in izi,
O bahçede nice bülbül ötüþür.

Kadehe dokunsam, içinde meysin;
Gönlümde ateþsin, serabýmda göl.
Hasret mi, vuslat mý; nasýl bir þeysin,
"Vahasý aranan ruhumdaki çöl! .."

19.01.2014 Fatih-ÝST.
ARÞÝV
Enver Özçaðlayan
Sosyal Medyada Paylaşın: