Sürgün Çiçek

....
henüz çatlamamýþ bir nüveydi
suyun sunmadýðý topraðýn kavrayamadýðý
bir kün öncesiydi sessizliðin
bir yalnýzlýðýn anatomisi


bir zemin senfonisiydi
yontulmuþ ömrünün son kalaný
yakasýna takýlan bir ödünç niþaný
kesik bir baþak gibi üzgündü gözleri

gün aðrýsý çekiyordu
önünde diz çöküp yalvarýyordu
kaç bahar gelip geçmiþti ömründen
alnýndan öperek uyanamýyordu hiç sabahýn
kýyasýya kaybettiði savaþýn
en müstakbel sanrýsýydý


içindeki bedevi yangýný hiç bilmedi
içinden kör bir kar kervaný geçti

topraðýn namusuydu çýplaklýðý

bütün sýfatlarýnýn yok sayýldýðý
derbeder bir cümleydi þimdi
hiç yaþamamýþ hiç yaþanmamýþtý
ne anýlarý vardý hatýrlayacak
ne de sýrlarýný döken bir saðanaðý
doðumundan baþka hiçbir rüyasý olmayan
tekil bir düþün artýðýydý

bir gölün durgunluðunu taþýdý gözleri
ve bir camýn donukluðunu
ne yeþilinden haberi vardý çaðýn ne de sarýsýndan


ne acýsýný filizleyebildi
ne de kokusuzluðunu deðiþtirebildi
hiçbir iz býrakmadan çekip gitti
,
,


_boran


Sosyal Medyada Paylaşın: