Bir, iki, üç,dört... saniyeelerin geçtiðini fark edemediðimiz bir hayatýn figüranlariyiz. Unutuyoruz her bir aný içimiz yana yana. Güneþin umut olduðunu da unutuyoruz, gökyüzünün maviliðini de unutuyoruz. Biz figuranlar fazla laf almaktan da çekiniyoruz aslýnda hayatýn bize biçtiði rolün dýþýna çýk-a-mýyoruz. Perde öncesi son bir lafýmýz olmalý bence. Eksik þey var ihmm hah bir replik. Kýsacýk bir es’e sýðdýrdýðýmýz ömürde bir replik eksiðiz. Seyircisiz bir oyunun baþrolü olamýyoruz. Bir iki üç dört... Duraksadýðýmýz anlarda bile saniyelerimiz geçiyor ve bizler unutuyoruz. Bir þarkýnýn mükemmel olmasýný beklerken, bir iþin kusursuz olmasýný beklerken, bir ailenin þen þakrak olmasýný beklerken unutuyoruz.... Ýþin özü unutmak istiyoruz. Bazen kendimizi bazen acýlarýmýzý bazen seçimlerinizi.... Biz unutmak istiyoruz. Hatýrlayalým. Hep nokta koyduðumuza bir virgül katalim, bir replik fazla yaþayalým. Perde kapanýnca geriye sadece son sözümüz kalacak hatýrlarda. Seyircisiz bir oyunun son cümlesi benden size. Ben varým Ben nefes alýyorum Merhaba güneþ seni seviyorum.
KÝNTER / 2024
Sosyal Medyada Paylaşın:
Ayzen Ömür Kinter Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.