Büyüdüm Anne

Bir zamanlar kaybolmuþ bir denizciydim,
Karanlýk sularda yalnýzca yýldýzlarla savaþan.
Bir gemiyi aradým,
Bir limaný bekledim asýrlarca,
Güvenli bir sýðýnak,
Belki bir hayal,
Belki bir sýr, herkesten gizlediðim,
Herkese karþý kolladýðým kanayan bir yara,
Hiç kabuk baðlamayan,
Baðlayamayan;
Þefkatle sýcacýk kucaklayan bir anne.

Bir güneþ gibiydi o,
Iþýk saçan ruhumun dehlizlerine,
Kararmýþ denizlerime ýþýðý düþen,
Yýldýzlarýmý gökyüzünde parlatan,
Yorgun ruhuma bir liman olan.

Bir aðaç gibiydi,
Kökleri saðlam,
Güç veren, yükümü hafifleten.
Gözlerinde umut, ellerinde ilham,
Gecelerimde bir ýþýk
Ve bir gülüþ bekleyen.

Ömrümün her anýnda özledim seni,
Bir mektup gibi bekledim,
Bir masal gibi.
Gökyüzünde kaybolmuþ bir yýldýz gibi,
Hasretinle büyüdüm,
Büyüdüm anne.

(Annesiz çocuklar da büyür mü?)

Bu anneler gününde yine,
Gönlüm sana hasret,
Yýllar geçse de yokluðun baðrýmda,
Gözlerimin nuru, sevginin türküsü,
Seninle dolar taþar yüreðim
Sen hiç var olmasan da...

Sosyal Medyada Paylaşın: