MEKTUP (3)

Küçükken bir çoban köpeðim vardý,
-mahallede hepimizin-
adý Duman’dý.
Uzun tüylü, iri,
bebeði zeytin-kara, koyu kestane rengi
çapaklýydý gözleri.

Birgün etrafýný sardý zapýta,
uzatýlan sýrýk-ucu zehirli ete yüz vermadi Duman.
Birinin elinde kanca kocaman,
-Kýskaç yani, ucu yarým ay, daire çember-
diðer ikisinin elinde tek bir að, uç-uca germiþ taþýyorlar beraber.
Sýrýk, að, kýskaç, kanca, þöför ve zabýta amca
yakaladý onu, koydular çuvala.

Köpek miyavlarmý?
Hayýr ama acýsýndan
beli kýskaçla boðulu Duman,
inanýn öyle cýyakladý.

Hayvan þöför çuvalý kamyona attý.
Belli ki orada yatan soydaþlarý
kucakladý onu,
duman sustu.

Küçükken Hayýrsýz Ada’dan
-Tabiki Rüyada-
bir mektup aldým ondan;
Bakarak Fatih Semti sýrtlarýna,
hayal ediyormuþ beni
ve her yaný deniz-derya mutlu soydaþlarýyla,
anýyormuþ o eski
sýcak-dost mahalle günlerini.

Hayýrsýz Ada’da köpek çokmuþ,
ýssýz ve çorak olduðundan
birbirlerini yemekten baþka
dertleri yokmuþ.

(*) 26.05.2015’de yazdýðým HAYDARPAÞA GAR OTELÝ (4) þiirkayesinden alýntýdýr.

Sosyal Medyada Paylaşın: