DÖRT ON YEDİ

DÖRT ON YEDÝ

Önce gürültü koptu, sonra korkunç sarsýlýþ,
Toprak öfke kusuyor, fersah fersah yarýlýþ,
Çýkmak için yataktan, can havliyle fýrlayýþ,
Kaçacak yer aranýr, ama enkaz da kalýþ.

Toz bulutu kaplamýþ, artýk her yer karanlýk,
Nefes almak bile zor, belki arada anlýk,
Sonra feryatlar koptu, imdat bekler insanlýk,
Bir türlü gelen olmaz, enkaz kat kat mezarlýk.

Kýpýrdamak ne mümkün, kol bacaklar sýkýþmýþ,
Havada dondurucu, tenler açýkta kalmýþ,
Sanki buzdan bir örtü, tüm bedenleri sarmýþ,
O soðukta ses bile, titremeye baþlamýþ.

Umutsuzca bekleyiþ, feryatlar haykýrýþlar,
Yaþanacaklar vardý, Tanrý’ya yalvarýþlar,
Göz önünden geçiyor, sevdiði tüm bakýþlar,
Süzülürken yaþlarý, enkaza damlayýþlar.

Birden üþümez oldu, ýþýk gördü uzakta,
Sonra bir el uzandý, artýk kanatlanmakta,
Yükselirken göklere, enkaza da bakmakta,
Akýn akýn insanlar, göðe doðru akmakta.

Ne acýlar yaþandý, ne canlar göçtü gitti,
Ne hayaller son buldu, ne mutluluklar bitti,
Buna sebep olanlar, insanlýðý katletti,
Acaba mahþer günü, ne hesap verecekti.

Hami TURAN
03.03.2023 ANKARA

Sosyal Medyada Paylaşın: