SÛRET'İ HÂL

Herkese ve herþeye üzülüp kahrolmuþum,
Bu hengâme içinde ben, beni unutmuþum,
Huzuru aradýðým engebeli bir yolda;
Kendimi bir uçurum, kenarýnda bulmuþum...

Her geçen gün ömrümden düþerken yapraklarým,
Hýþýrtý seslerini duymamýþ kulaklarým,
Bastýðým topraklardan kayarken ayaklarým;
Çatýrdayan bir dala sýmsýký tutunmuþum...

Aynalar gerçekleri gizleyip durmuþ benden,
Hayat bir nakaratý tekrarlamýþ her dilden,
Hakikât âleminde, geçip yedi düvelden;
Ben, gerçek zannettiðim bir düþte kaybolmuþum...

Karþýmda riyâ ile gülümseyen yüzlerde,
Sevgiyi aramýþým vefâ bilmez gözlerde
Batmadan yürümüþüm dalgalý denizlerde;
Gözbebeðimden düþen damlada boðulmuþum...

Dünya aðýr bir yüktür, yorgundur taþýyanlar,
Ezildiðini bilmez üstünde yaþayanlar,
Huzur bulmaz dünyada mâveraya koþanlar;
Topraktan yaratýlmýþ, hüzünle yoðrulmuþum....

Her gecenin sonunda þafaða çeyrek kala,
Mevlâ Rahmet yaðdýrýr seherde kalkan kula,
Kâinatta her zerre yönelirken Allah’a;
Daðýtýlan rýzýktan, bir ben mahrum olmuþum...

Ey benim yüce Rabbim!
Beni yoktan var eden,
Yarattýðý herþeyi birbirine yâr eden,
Sevdiðini kollayan, düþmanýný kâhr’eden,
Râhmetini umarak divânýna durmuþum
Kaybettiðim kendimi, yine sende bulmuþum...

Yolculuk var, azýðým yok, bomboþum.

Nûriye Akyol 26/Mayýs/2021

Görsel alýntýdýr.
Sosyal Medyada Paylaşın: