Diriliş Mahşer'de...
Ne kadar saðýr, ne kadar çok körsün. Eðer öyle olmasaydýn karþýnda bu cümleyi kurma ihtiyacý duymazdým.
Üzülüyorum inan. Bir yaným diðer yanýma "ümit dünyanýn en güzel kelimesi" dediði anda, diðer yaným "yazýk sana aptal" diyor. Ýnan bu senin herkesden bir üstünlüðün olduðundan deðil, yani boþuna böbürlenme. Hepsi benim aptal yüreðimin marifeti ama o da böbürlenmesin, bana kötülük yapmaktan ileri geçemedi daha.
Bir insan bir insana bu kadar deðersiz önemsiz nasýl hissetirirdi ki kendini?
Sanýrým yaþlandým, artýk aptal yüregim eskisi gibi kandýramýyor beni. Artýk korkutmuyor kayýplar gözümü, örtmüyor süslü cümleler ayýplarý, sahte yaldýzlý hayaller döndürmüyor baþýmý. Gerçekleþmeyecek olan o tatlý vaadler geri getirmiyor aðzýmýn tadýný. Derleme, toplama zoraki sevgin yapýþtýrmýyor gönlümün kýrýk yanlarýný ve aslýnda sen sadaka niyetine yarým kuruþluk bile sevmiyorsun beni.
Artýk inanarak sevemiyorum hiçbir þeyi, hiçbir kimseyi... Bu çok acizce deðil mi? Ama arsýzdýr yüreðim bilirsin ve yine de "bak bu yaþananlar gerçek" dediðim saatlerim de var kendime...
Ýþte tam da o saatlerde sevgimin deðersizliði beynimin her hücresinde öyle yer etmiþ ki; ani, bilinmedik ama beklenen bir savaþ çýkýyor içimin derinlerinde. Ayný vücudun ayrý iki organý sanki birbirlerine hedefte... Hangisi galip gelse, maktûl deðiþmeyecek biliyorsun degil mi?
Demem o ki; ben çoktan öldüm. Bin hoca, bin ezan okuyup ismimi kulaðýma üflese, nafile...
Benim diriliþim yalnýzca mahþerde ve aslýnda ben, elli iki günü çýkmýþ, eti kemiðinden ayrýlmýþ bir ölüyken bile, ümitsizce seviyorum seni, iþte böylesine...
Hamdiye Osman
(Hadsiz Kalem)
Sosyal Medyada Paylaşın:
Hamdiye Osman Hadsiz kale Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.