algýcý kuþlar tanýr beni ve tüm ermiþ kentler bilirler kilitlenmiþ dilimin söylenmemiþ sözlerini
kalemim bana þimdi sus diyor dudaklarýný ýsýrýyor þiirim bahtýmýn duvarýna çivilenmiþ bir yazýt ki bahtsýzlýðýmýn en çýðýrtkan haliyim
süzülüp giderken hayat yük ahý ile albatros kanadýnda yarý ömür çürüttüm gözlerimin taþ döþeli kapaklarýnda aralýðýnda gölgeler gördüm þahit tutmadým hasretlerimi uykusuzluðuma
yakýnlarda bir yerlerde tutunamayan düþüncelerimi söküp ayak dibime koyan koca bir tufan kopuyor zihnimin aracýsýz akdinden demlenen her þey canýmýn siperine iþleniyor kopuyor benimden benim sen benimdin sen halime katýþtýrdýðým sevgim sabrýmýn sancaðý altýnda yitiyor
sözü deler yaþanmýþlýklarým bir kimliksiz dehlizim bu cansýz ses benim ben bu týnýsýz sesin kimsesiz sahibiyim
ah... dað boyu hasretlerimi bana reva gören iç yetimliðim sarýlýp düþlerimin koynunda huzura ermek varken nedir onca hesapsýz daral halim
EbRuAsya //
Sosyal Medyada Paylaşın:
Rû // Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.