KUYTUSUNDA BİR KARANFİL SIZISI

sefil cümleler kurulurdu dudaklarýma
sen yokken
ve sen yokken
varlýðým azalýrdý varlýðýn aðýrlýðýnda
sesi çalýnmýþ aðzýmýn
yarasýndan kanardý düþler

yollarý çatallanan gönül bahçemden
bükülen bir karanfil baþýný
atýnca kucaðýndan toprak
asýlýrdý gökkuþaðý boynumdan
þehrin paslý demirlerine çýðlýklarým
sýyýrýrdý etimi kemiðinden bir kara tren
sönerken hayaller
giderken bir babavatan
usul usul yanýma düþerdi kollarým
sonra bir anne geçerdi hissi
saçlarýmýn tünellerinden
elleri yüreðime deðerdi

ulurken gün doðumu
yabancýlýyordum
dünü
bugünü
kanatlarý lekeli bir kuþ
konduðunda pencereme
yaslanýrdý baþým taþ baðýrlý bir daða

imlasý kýrýk dökük bir evin ortasýnda
birbirine karýþýrdý öksüz emzik tadlarý
gücenikti kalbim yitik azýklarýma
gücenikti duruþlarým
yürek burkan yaðmura

henüz güneþ görmemiþ þiirlerim vardý
dilimde mavi makamlý besteler
fikirlerim boðuluyordu þehrin azgýn sularýnda
kalemimin kýnasý
dalgalarla kayboluyordu...

yaþý yoktu aþkýn teni yoktu dili yoktu
beni beni anlayandan sorun
tek sevdiðime
þiirler demler þimdi
yürek ateþinde...

EbRuAsya //
Sosyal Medyada Paylaşın: