Öğrendim

Gökyüzünün baþka renkleri de varmýþ,
Maviliðin içinde bir hercai yaþarmýþ,
Tam da mutlu oldum diye düþlerken,
Kapkara bir sema insaný karþýlarmýþ.

Kýsa ömrün uzun günlerinde,
Bitmek bilmeyen bir hasret,
Neye ve niçin olduðu muamma,
Artýk her yer gurbet
Ve hüzün bir yaþama biçimi aslýnda.

Ölüm diye bir þey var,
Her canlýnýn tadacaðý
Ve elbette ayrýlýk;
Her canlýnýn yaþadýðý.

Ölüm, Allah’ýn emri,
Ayrýlýk, kulun kula zehri,
Bu öyle uzun ve öyle çetin bir zemheri,
Çatlatýr sabýr taþýný insanýn,
Ýçinden geçer ýssýz bir lisanýn.

Bu lisan ki herkes bilmez,
Koþulmaz ya da düþünülmez,
Yalnýz yaþanýr
Ve acýtýr
Ve sancýtýr
Ve kanatýr
Ve bir baðlaçla baðlar tüm yaþananlarý,
Yaþanamayanlarýn gölgesine.

Yaþarken mi daha sevimlidir insan,
Ölünce mi sevimlileþir hatýralarda?
Ölünce mi düþülür tüm bunlar,
Yoksa bir fail mi aranmalý yaþananlarda?

Bir þiir de ben kurban ettim,
Gökyüzünün enginliðine,
Bu kurbanla bir dilek ilettim,
Hasret kalmýþken dinginliðine.

Grisini bilirdim,
Mavisini severdim,
Karasýný öðrendim,
Kara bir haberin terkisinde.
Sosyal Medyada Paylaşın: