sade içilen muhabbetlerde kýrýldý fincanlarýmýz
öbek öbek çöktü altýmýzdaki toprak
çürüdü vakitsiz her dalýmýz
yýðýnlar üzre büyüdü aðýtlarýmýz aziz
mahzende dem buldu þiirlerimiz
yýllarýmýz heba oldu
flu aynalarda
sararmýþ fotoðraflarda dondu
gülüþlerimiz
ýrmaklarýn ve göllerin
dipsiz denizlerin dalga tedirginliðiyle
sarsýldýk
küflendi, tuz yuttu ses tellerimiz
yollar boyu hýçkýran
boþluðun yankýsýnda ömürsüz kaldý
konuþmalarýmýz
sarýldýk annesiz büyüyen annelerimize
düþtük oðulsuz yanan baba yüreðine
üþüyen yazlar kaldý
aklýmýzýn ateþ çemberinde aziz…
anýmsar mýsýn!
her d’inletide aðýr aðýr çekerdik
sabýr tespihlerini
soluksuz her kýþýn ayazýnda
büyütürdük kýsýlan en büyük mülk nefesimizi
düþüncemizin viran gökdelenlerinde
hâli þükrüyle çoðaltýrdýk
daralan gökyüzümüzü
metafizik ve gerçeklik
ayýrt edilmez oldu
sufi aklýmýzýn denginde aziz
ne duvarlar asil kaldý,
ne de bulvarlar ýþýklý
söküldü köhne düþünce,
köhne düþüncenin yekpare yelpazesi
söküldü temelinden
ayak üstü sohbetler, sarýlýþlar, haykýrýþlar
baharý göremedi
kabuðuna alýþmadan yaralarýmýz
derin uðultulara yeniden kan’adý
yürek evimiz
“ hâne baþý iki lokma ekmek..” dedi
akis sunan kataloklarda seçkin mikro ses
akþama maðlup olan
güneþ ýþýðý gibi
söndü irislerimiz
olaki
lâl bir suskunluðun
tavaf senfonisinde
avuçlarý buruþuk bir derviþin
parmaklarýnda uyuþup kalan
dua ritimlerinde
bulursak tüm yitik umutlarýmýzý
yeni baþtan esrik zaman künyesinde
yazmaya durmalýyýz kýsalan
hayat damarlarýmýzý
þimdi,
daha çok d’inle içimi aziz
her hücrem
muhtelif hüzünler geçidi..
-n u r e t t i n ÖNDER