Paranoya !

.
..
Aynalardan kayýp dökülmüþ günler,
Düþmüþ maskeler birer birer.
Çoktan kokuþmuþ hayatlar içinde,
Sen hala ayný yerde, ayný gülüþle, beni sevdiðin yaþtasýn.

Biliyorum bu aðýt hiç susmayacak.
Biliyorum uzadýkça zaman dejavular artacak.
Biliyorum yaþlandýkça yýllar,
Aþkýmýz çýrýl çýplak kalacak.

Ýþte bu yüzden yazýp yazýp siliyorum seni bu aralar.
Beynimde, paranoyak düþünceler senfonisi,
Yoruldum þizofren anýlarý süpürmekten.
An geliyor geçmiþ zaman masallarýndaki kavuþulmaz güzel,
An geliyor azýlý bir düþmansýn.
Çözemiyorum....

Artýk kaðýdý kalemi kül etsem,
Kazýsam alnýmdan bu mürekkebi.
Baðýþlasam sana dair ne varsa,
Azad etsem içimden gözlerini.
Ve düþsem uçurumlarýn en dibine.
Yeter mi?

Yetmiyor...
Þu an bile karþýmdasýn iþte.
Ölüm gibi bir zehir akýyor gözlerinden.
Bir serçenin gözyaþlarýyla sesleniyorum,
Duymuyorsun.
Kalbim de soluyorsun,
Görmüyorsun.
Bu nasýl bir iþkence,
Bilmiyorsun...

Ben büyüttüm seni içimde bu kadar.
Ben sakladým seni bu aþkýn içinde.
Ben titredim üstüne deliler gibi.
Ben katlandým bu platonik susuþlara.
Ýþte en çok ben sevdim seni, þiir kadar, sen kadar.

Ama þimdi aþkýn nefes alamayacaðý bir yerdeyim.
Senden arda kalmýþ bir kalp yok artýk göðsümde.
Son kahveninde doldu miadý.
Çünkü sen giderken, Bir anka’yý aðlattýn gökyüzünde...
Sosyal Medyada Paylaşın: