Yokluğuna Dirilmek

Sev dedin..
Çok sevdim
Gönlümün kýyýlarýna vuran dalgalar þahitti,
Her bir kum zerresi tanýrdý seni,
Yakamoz lar hayalinle ýþýldardý orada..
Ýlk elini tuttuðumda, içimde uçuþan kelebekler hiç konmadýlar bir daha..
Kýskandý seni kuðular ..
Sevdalarýndan utandý kumrular...
Taþýyamadý sevdamý hiç birþey..

Ben seni böyle severken...
Gönlüm tepeden týrnaða hüzün þimdi..
Baktýðým heryerde, baktýðýn aynalar..
Dinlediðim her þarkýda çýnlayan sesin
Birde... Birde gidipte gelmeyiþin..

Gül kokunu býraktýn ardýnda giderken..
Zihnime çakýlmýþken gözlerin, dokun ve kokun..
Unut dedin..
Anlamadým..
Boðulmalý mýydým aþkýn ateþ deryasýnda
Yanmalý mýydým tenin kadar sýcak sahralarda
Düþmeli miydim gözlerinden uçurumlarýn en dibine.
Tekrar mý ölmeliydim, yokluðun zaten ölümken..

Öl dedin..
Öldüm...
Söndü kalbimin tüm ýþýklarý
Boþ kaldý sabahçý kahvelerindeki bir sandalye
Buðulanmýyor artýk, adýný yazmak için nefes verdiðim camlar..
Söyle, dinecek mi þimdi çektiðim acýlar...
Ölmek güzel þey belki...
Ama ben ölümden deðil;
Sadece korkuyorum, yokluðuna dirilmekten ....
Sosyal Medyada Paylaşın: