iNSAN OLMAK (27)
Ben insan,
memeliler sýnýfý’ndan,
“çok-obur” yani herþeyi yiyen,
ama kim olduðunu bir türlü bilmeyen
bir yaratýk.
Ýnsan olmaktan býktým ben artýk;
“Haydi birde ÝSTAKOZ olmayý deneyeyim!”
Dedim,
ve de oldum,
böylece hür ve engin denizlere kondum.
Ýnsanlar að örgülü kapanlar yaptýlar,
beni avladýlar,
koydular üretim çiftliklerine,
yani bir nevi hapishanelere...
Öüm dediðin,
mahpusluktan daha mutluymuþ, bunu bilin!
Vucudumu yaþarken dondurdular,(*)
- canlý öldürselerdi salardým zehirli bir madde-
buzluktan alýp kaynar suya attýlar.
caným öyle bir yandýki kýskaçlarýmý çarptým birbirine.
Bunu gören insanlar,
kýskaçlarýmý tellerle baðlarlar,
haþlandým can çekiþe-çekiþe…
Ölüm dediðin
haþlanmaktan daha mutludur bunu bilin!.
(*) Bu anlatý; 19 Nisan 2024 Cuma günki Cumhuriyet Gazetesi’nde sayýn Zulal Kalkandelen’in ÝSTAKOZ adlý köþe yazýsýndaki „VAHÞETÝN DEÐERÝ KAÇ PARA?“ paragrafýndan esinlenerek yazýlmýþtýr. Güncel olduðundan yazýnýn tamamýný okumanýzý öneririm.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Oğuz Can Hayali Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.