Eski Bir Sonbahar

Gönlümüzde yepyeni bir duygu yaþýyordu.

Rüzgarlarýn deðildi bu musiki, bu hüzün;

Hatýrladýn deðil mi? Kuþlar aðlaþýyordu...

Havada bir serinlik... Tatlý bir hayal gibi...

Toprak nasýl meçhuldü týpký istikbal gibi?


O gün tabiat baþka bir türlü yaþýyordu.

Kalbin acý, gözlerin yaþla dolmuþtu senin;

Yapraklar gibi yere dökülüyordu enin;

O naðme mesafeyi, zamaný aþýyordu.

O bir beste deðildi: Kuþlar aðlaþýyordu.


En hazin þey muhakkak öksüz kalan ocaktýr.

Bu ocak hüzünlerle dolup boþalacaktýr.

Hüseyin Nihal Atsýz
Sosyal Medyada Paylaşın: