Aslý teyzem… Bak iþte kararýyor yine gökyüzü Güneþin ufka bakan son ýþýklarý da Iþýltýlý gözlerin gibi sönmekte Þimdi sana anlat desem yaþamý serüvenlerini Sýzlanacak yaralanacak hisleneceksin Korkmuyor musun yalnýzlýktan Havalar da buz kesti mübarek Ahengi saçlarýn rengi sanki Üþümüyor musun?
Düþünden yeni uyandýrýlmýþtý sanki Fýsýldar gibi konuþuyordu benimle Ýnsan yaþamýný sorgularda talihine yanmaz mý oðul Nesinden korkacaðým yalnýzlýðýmýn Korkularým ecel olsa ne çare Soðuðuna sarýnýp ýsýtýyorum yüreðimle Közümün külleneceði vakte kadardýr ömür diyor.
Ve devam ediyor Oðul þaire sormuþlar kalemin keskin mi diye Arenada ölümüne savaþmak mý? Pir Sultanýn ipinde asýlmak mý? Ya da ölümüne seviþmek mi sevgiliyle?
Þair... Ölümüne olduktan sonra ne fark eder ki demiþ Ýþte yalnýzlýðýmýn öyküsü budur çocuðum.
Kapanýnca sensizliðe geceleri neyleyim Adýný çarpar duvarlara iksirinden yüreðim Kurulur kazanlar ruhumda alev Yanmak uðrunaysa aþk dinle ey oðul! Ýþte karþýnda dev bir çýnar Aþk bana… Ben aþka gereðim.