YOKLUĞUMDASIN

YOKLUÐUMDASIN

Þimdi sussam sessizliðim çýðlýðýný basar.
Edepli sözlerim edepsizliðinden döner.
Ve içimde öldürdüðün çocuðu görünce,
Kendini bin kere yaðlý ilmeðe asasýn gelir.
Vefasýzlýðýnýn ayýbýna tüm þehir kulak týkar.

En iyisi ben kendimi kovayým.
Öksüz bir çocuk gibi salya sümük aðlayayým.
Yetim býrakýlan gönül tahtýma bir kadeh kaldýrayým.
Giderken ardýna bakmayan gözlerin,
Can alan ihanetine kör kütük sarhoþ olayým.
Her gece yokluðuna uyandýðým kâbusu içtim.

Varlýðýnla varsan, neden hep yokluðumdasýn!
Geldiðin gün ecelim gibi kararlýydýn.
Sen en iyi can almayý bildin.
Ýçine cellât üstüne sevgiyi giyindin.
Tohum attýðým çiçek bahçeme nefretti ektin.

Ecelim oldun, topraða deðil, kendine gömdün gittin.
Topraktan geldim sende son nefesimi verdim.
Yeniden doðuracak olursan beni, kork benden!
Dirhem dirhem anlayacaksýn nasýlmýþ doðmak senden.
Ýþte o gün Adalet dengesini kuracak yeniden…
Sosyal Medyada Paylaşın: