DÜNYAM OLMAYA BAK

Çok kez gitmek istedim,
Yol bulamadým.
Uçmak istediðim,
Gök bulamadým.
Derdime bir derman olsun dediðim yâr bulamadým.
Bir biri ardýna dizdiðim mýsralarýma ses olamadým,
Ne yüreðime vurulan prangalardan kurtulabildim,
Ne de hançerlenmiþ yüreðimin karanlýk kuyularýndan çýkabildim.
Bir umutla hangi limana demirlediysem duygularýmý,
Ya i mgesini yitirdi,
Yada benliðini.
Ya kimsesiz kaldý,
Yada kimliksiz.
Hep sen güçlüsün diye diye yüklendiler,
Bunun da üstesinden gelirsin dediler.
Bilemedim yüklenen yükümün daðlar kadar  olacaðýný,
O kadar aðýr darbe aldý ki kalbim,
Ve içine kapandý,
Ýç sesi var hiç sesi yok.
Bilmezler mi ki þairin de dediði gibi;
Gönlü yorgun olanýn,yarasý derin, gecesi zehir olur.
Haksýzda degil,
Gönlüm yorgun,yaramda derim,
Gecelerini ise az bile söylemiþ.
Ýnan seni incitecek ya da üzecek bir þey yapmadým,
Sadece güzel sevmeye çalýþtým.
Söylesene!
Yüreðinin hangi köþesine aðýr geldim?
Her þeyden vazgeçip sana ev olmaya çalýþýrken,
Sokakta kaldým.
Bir kalbin varsa,otur buna aðla,
Bilirim:
Onuda beceremezsin...
Bunlarý benden duymak istemiyorsan,
Býrak sokaðý evi,
Yapabiliyorsan...
Dünyam olmaya bak,
Yapamýyorsan da beni kendi halime býrak.

Kadir TURGUT
Sosyal Medyada Paylaşın: