ÖYLE İŞTE

Duygularýn çýkmaza girdiði,
Gecelerin sabahlara hasret kaldýðý,
Yazýlan mektuplarýn adresine ulaþamadýðý,
Bir lahzanýn bile geçmediði anlardan birindeyim.
Anlamakta zorlandýðým,
Tüm alfabenin manasýz kaldýðý,
Sözcüklerin,
kelimelerin karmaþasýndan acziyetimin vuku bulduðu kýsa ve geçmeyen bir zaman dilimindeyken:
Bir tane söz okudum;
"Camý kýrýlan herkese koþtum,
Evim yandý yanýmda kimse yoktu."
Oysa kimseye  bu daðý diðer daðýn üstüne koy demedim,
Sadece sev, sevildiðin gibi
Kýrmadan dökmeden çoðuna aðzýna bakmadan.
Ne yük ol ne de yük bil dedim,
Çünkü sevgi karþýlýklý olunca,
Ne azý kalýr ne de çoðu,
Ne yük kalýr ne de acý,
Öyle bildik
Ya bize öðretenler yalancý,
Yada aksini söyleyenler.
Ya biz yanlýþ yoldaymýþýz,
Yada bu yol farklý düþüncelere yabancý.
Hani derler ya,
Cam kýrýklarý gibidir bazý kelimeler,
Aðzýna dolar insanýn sussan acýtýr, konuþsan kanatýr.
Ýnan konuþup kendi canýmýn yanmasýna razýyým da!
Ya baþkasýnýn caný yanarsa?
Susmaya çalýþýyorum,
Ya suskunluðumun acýsý dilime deðil de gözlerime vurursa?
Ve yine baþkasýnýn hüznüne, gözyaþlarýna sebebiyet verirse,
Dedim ya duygularýn çýkmazýndayým.
Hani kimseye de zararýn yoktur,
Ama ziyan olmuþum kendi içimde,
Göç benim içimde,
Nereye gitsem varamadýðým yerdeyim,
Sadece kendi yangýnýma karýnca misali su taþýyorum,
Öyle iþte.


Kadir TURGUT
Sosyal Medyada Paylaşın: